|
|
| |
Urodzi³ siê 16 marca w 1787 r. w miasteczku Erlangen. W nauce matematyki i fizyki w okresie gimnazjalnym pomaga³ mu ojciec, który by³ ¶lusarzem. W 16 roku ¿ycia rozpocz±³ studia w zakresie matematyki i fizyki. Po dwuletniej nauce przerwa³ studia i rozpocz±³ pracê nauczyciela dokonuj±c pierwszych odkryæ.
 Ohm przeszed³ do historii nauki dziêki okryciu zale¿no¶ci miêdzy napiêciem elektrycznym, natê¿eniem pr±du przep³ywaj±cego i oporu, jaki pokonuje on w przewodnikach, zwanej dzi¶ prawem Ohma (I=U/R). Wprawdzie ju¿ Ampere i Davy byli bliscy odkrycia tego prawa, lecz nie potrafili go sformu³owaæ.
Ohm wykaza³ równie¿, ¿e pr±d p³yn±cy przez kilka przewodników jednocze¶nie, rozdziela siê proporcjonalnie w zale¿no¶ci od oporu poszczególnych przewodów. Do swoich do¶wiadczeñ jako ¼ród³o pr±du wykorzysta³ odkryty przez Seebecka termoelement, który sk³ada³ siê z dwóch przewodów - miedzianego i bizmutowego. Miejsca zetkniêcia tych przewodów zanurzy³ jedno we wrz±cej wodzie, a drugie w lodzie, dziêki czemu uzyska³ trwa³y i równomierny pr±d. Ogniwo to w³±czy³ w obwód i bada³ przep³yw pr±du przez przewodniki o ró¿nej grubo¶ci (przekroju) i d³ugo¶ci, sprawdzaj±c przy tym ró¿nego rodzaju metale. Podczas tych do¶wiadczeñ ustali³ co przyczynia siê do zmian oporu - okre¶li³ warto¶ci oporu w³a¶ciwego dla poszczególnych metali oraz zale¿no¶æ, ¿e opór elektryczny przewodnika jest proporcjonalny do jego d³ugo¶ci i odwrotnie proporcjonalny do jego pola przekroju poprzecznego.
Ohm stwierdzi³ tak¿e, ¿e ogrzane metalowe przewodniki stawiaj± wiêkszy opór pr±dowi, natomiast w przypadku cieczy przewodz±ce pr±d ogrzanie powoduje zmniejszenie oporu.
Obok prac badawczych z dziedziny elektryczno¶ci, Ohm zajmowa³ siê tak¿e zagadnieniami akustyki (akustyczne prawo Ohma) i interferencji ¶wiat³a.
W 1842 r. nadano mu tytu³u cz³onka Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie oraz przyznano medal Londyñskiego Towarzystwa Królewskiego.
Zmar³ 7 lipca 1854 r.
(PWN)« powrót do strony g³ównej Biografii
|
|
|
|
|
