Pod względem magnetycznym wszystkie pierwiastki dzielimy na diamagnetyki (np. azot, rtęć, woda), paramagnetyki (np. powietrze, cyna, platyna) i ferromagnetyki (np. żelazo, nikiel, kobalt). Wartość indukcji magnetycznej w ośrodku materialnym wyrażamy poniższym wzorem:
gdzie przez µR oznaczamy względną przenikalność magnetyczną danej substancji. Dla diamagnetyków µR < 1, dla paramagnetyków µR > 1, zaś dla ferromagnetyków µR >> 1 (dużo większe).
Diamagnetyzm polega na tym, że po umieszczeniu próbki materiału diamagnetycznego w zewnętrznym polu magnetycznym, wewnątrz diamagnetyka wytwarza się pole magnetyczne skierowane przeciwnie do zewnętrznego pola magnetycznego. Najsilniejsze własności magnetyczne przejawiają ferromagnetyki. Wewnątrz ferromagnetyka istnieją obszary idealnego uporządkowania momentów magnetycznych - zwane domenami magnetycznymi. Umieszczenie ferromagnetyka w zewnętrznym polu magnetycznym powoduje obrót całych domen i ustawienie się ich zgodnie z kierunkiem zewnętrznego pola magnetycznego. Okazuje się jednak, że w odpowiednio wysokiej temperaturze intensywne drgania sieci krystalicznej ferromagnetyka powodują rozpad domen na pojedyncze momenty magnetyczne i ferromagnetyk staje się paramagnetykiem. Temperatura, w której zachodzi to zjawisko, nazywa się temperaturą Curie i np. dla żelaza wynosi 1043 K.Zobacz też: Dielektryk w polu elektrycznym Znalazłeś błąd w materiale? Skontaktuj się z nami, przysyłając adres strony, na której znajduje się błąd i informację o tym, czego dotyczy błąd.
